Puglia - vol programma

26 mei – 4 juni 2025, Vieste, Monopoli, Conversano, Castellana Grotte, Torre Rinaldi

Vieste ligt op het puntje van het schiereiland dat op de landkaart de sporen van de Italiaanse laars

lijkt. Uiteraard gaan we met de fiets het stadje in om boodschappen te doen en rijden meteen naar het oostpuntje van het oude centrum. Bijna, want een klooster blokkeert de weg naar dat puntje. Fietsen is sowieso een uitdaging voor een plaats met zoveel trappen. Uiteraard in het oude centrum maar ook in de rest van het stadje stuiten we

regelmatig op een trap aan het einde van een straat.

De camping blijkt een dorp te zijn met hotel, appartementen, huisjes, winkeltje en een camping. Het allerfijnste een zwembad. Een gevuld zwembad – want onderweg diverse lege zwembaden gezien. Maar 1 juni komt dichterbij en hier wordt zelfs een tweede zwembad gevuld, er worden geraniums gebracht en onkruid uit de borders gehaald. In het stadje zijn ze bezig de kerstverlichting weg te halen. Of ze dat voor 1 juni gaan halen betwijfel ik maar ach, het geeft sfeer.

Wil René gaat zodra we de camper hebben staan, de watertemperatuur opmeten en komt enthousiast terug: 22 graden. Dus we gaan zwemmen. Dit voelt als vakantie.

Een camping betekent ook dat we weer kunnen schilderen en gestaag groeien onze portretten. Het schilderen zorgt er ook voor dat we mensen spreken. Want er komt altijd wel iemand kijken en dat mag, want er is nog nooit iemand komen kijken die zegt: mwah, dit vind ik niks. Deze keer komt Jan buurten. Hij en zijn vrouw kamperen met een caravan met twee zijdeuren. Als de grote deur open gaat, staat er een motor in. Een paar dagen later zie ik Jan zitten voor de caravan met een afwasteiltje in zijn armen en een kapmantel om. Zijn vrouw Nel is ‘m aan het knippen. In de teil gaan zijn haren. Ik trek de stoute schoenen aan en vraag of ze mij ook wil knippen, nog niet wetend dat Nel kapster is sinds haar 15e. Dat wil ze wel doen. “Wil je dat ik mijn haren nat maak?” “Nee, ik knip altijd droog dan kun ik veel beter zien wat je haar doet en hoe het valt. Zal ik een bob knippen?” Uh, dat lijkt me prima, nog nooit gehad. Dus ga ik op het vissersstoeltje zitten, met

het teiltje op mijn schoot. “Ik heb geen klemmen bij me maar met wasknijpers zal het ook wel

gaan.” En dat klopt. In het teiltje valt de ene na de andere grijze lok. Ze scheert mijn nek nog uit, fixeert een aantal lokken en geeft instructies hoe ik het beste kan drogen: mousse erin, niet kammen, en als het droog is in de vorm knijpen. “En?” vraag ik Wil René, “is het wat?” Ik heb het eindresultaat zelf nog niet gezien. “Het maakt je een stuk jonger.” Nieuwsgierig ga in de spiegel kijken. Het ziet er inderdaad goed uit. Die dag kijk ik vaker dan normaal in de spiegel, het is wennen dat mijn nieuwe kapsel. In het dorp haal ik twee flessen wijn als dank-je -wel.   

Vieste is een vissersplaats zoals veel van de dorpen en stadjes langs de kust. Gebouwd op ‘n rots die boven de zee uitstijgt en waar mensen vanwege de warmte witte gepleisterde huizen hebben gebouwd die dicht op elkaar staan. Wil René heeft er een video van gemaakt.

Na vier dagen vakantie is het tijd om Puglia verder te ontdekken. We zigzaggen langs de kust met prachtige uitzichten op zee en kleine baaitjes. De zigzagroute duurt 10 km langer omdat de doorgaande weg is afgesloten. Geen straf hoor.

Als we schiereiland verlaten komen in een vlakte die aan Spanje[i] doet denken. Droog, zanderig, grote olijf- en wijngaarden, plastic velden.

Bestemming vandaag is Monopoli. De buurvrouw had op de radio gehoord, dat er in de buurt van Bari een ukelele festival was. Dat blijkt de stad Monopoli te zijn, dat iets zuidelijker aan de kust ligt. Er ligt een camping op n kwartiertje fietsen van het centrum. Rond vijf is er open podium en daarna zijn er wat kleine concerten op pleintjes. Een nieuw vrijliggend fietspad zorgt dat we snel in de stad inkomen, waar we weer eens verdwalen in de kleine straatjes op zoek naar het eerste podium. Hier geen trappen, wel doodlopende straatjes.

Overal zien we mensen met kleine gitaartassen op hun rug, dwalen door de stad. Ukeleles lijken kleine gitaren, alleen hebben ze maar 4 ipv 6 snaren.

Deze avond maak ik kennis met muziek waar de Ukelele een rol in speelt. Veel jaren ’20 swingmuziek[ii], eigentijds new age met looppedaal, latin, reggae. Niet alles is mijn smaak. Maar de context maakt wel veel goed.

Vol van muziek fietsen we in het donker terug naar de camping.

Het Ukelelefestival is het hele weekend evenals het Kersenfeest in Conversano. Dat stadje ligt 25 km het binnenland in, dus maken we daar een fietstocht van. Langzaam stijgen we langs olijfbomen. Van die hele oude met stammen die van klei geboetseerd lijken. Langs overdekte druiven, amandelbomen, tomaten. Langs gestapelde muurtjes, met wilde bloemen er naast, bloeiende cactussen en vlak voor het stadje zien we pas kersenbomen. 

Het kersenfeest blijkt niet echt een concurrent van het ukelele festival. De markt van 30 kramen is

“iets” kleiner.  We tellen 10 kraampjes waarvan de helft gesloten is. Verder is er weinig te merken van het feest. Ook geen versiering met kersen wat ik wel had verwacht. Dan blijft over: kersen proeven. De trots van de streek is de kers Ferrovia. Deze “spoorweg” kers is wel echt lekker. In dit

stadje in het midden van de Italiaanse hak, zit alles dicht tussen 13 en 17 uur, ook de markt, ook de kerken en het museum. We blijven een tijdje hangen op een terras in de schaduw. Ik neem een tweede kop koffie, tot verbazing van de ober. Hij kent niet veel mensen die zo’n sterke maag hebben dat ze zoveel koffie kunnen drinken. Waarop ik weer verbaasd ben, want het zijn pas mijn eerste twee koppen van de dag. De terugweg is warmer maar omdat het bergafwaarts is, voelt dat niet zo.

De volgende dag staat de toeristische attractie van deze streek op het programma: Alberobello. Nou eigenlijk zijn de Trulli de attractie: huisjes met grijze puntdaken. Onderweg zagen we hier en daar al wel een paar in het landschap. In dit stadje is een wijk waar er veel bij elkaar staan. Een halfuur rijden, om dan met open mond te kijken naar de bussen, die kolonnes toeristen uitspugen die zich een weg banen naar en door de wijk. Voordat we ons in die massa begeven, gaan we een expositie bekijken waarvan ik poster zag in Conversano. In het buurthuis hangen enkele

werken van rebelse kunstenaars zoals Banksky.

Met de werken die ze veelal buiten het museum maken, houden ze ons een kritische spiegel voor. Er hangen een paar prachtige afbeeldingen: bijvoorbeeld van de Italiaanse TVBOY[iii]. De kerstman als ongewenste vreemdeling uit 2020 is nog altijd actueel, helaas.

Na de lunch durf ik het wel aan om me in de drukte te wagen. Wil René bekijkt het wel van boven. Het zijn grappige middeleeuwse boerenhuisjes die oorspronkelijk zonder cement met kalkstenen zijn gebouwd. [iv] De daken zijn gestapelde stenen en evenals de muren dik, wat goed isoleert. Een trullo is  echt een tiny house met een vloeroppervlak van 20 á 25 m2. Vaak zijn er dus meerdere trulli die een (vakantie)huis vormen. Pas de laatste jaren zijn de Trulli in de mode. 35 jaar geleden wilde niemand ze hebben en werden ze aangeboden met een aantal hectare grond. Tegenwoordig betaal je voor een bouwval van 2 trulli zo’n 80.000 euro. Wil je meer een kant-en-klaar trulli complex met zwembad reken dan op 5 ton[v].

De rest van middag hangen we in het stadje en in de camper op de parkeerplaats, want ik heb gisteren een avondvoorstelling in de buurt geboekt. Beetje veel prikkels in zo weinig dagen, maar de voorstelling wordt maar af en toe opgevoerd. De volgende is pas weer over 20 dagen. Het is de omschrijving van de voorstelling en de locatie die het spannend maakt. Locatie: grot 60 meter onder de grond. Voorstelling: "multimedia-installatie die dans, stemmen, geluid en licht combineert en de grot als podiumruimte gebruikt en je meeneemt op een buitengewoon avontuur in Dante's Inferno". Hell in the cave  is geïnspireerd op het boek De goddelijke komedie van Dante. Hoewel het in de 14e eeuw is geschreven, denk ik dat iedere Italiaan het kent. Het is in het eerste boek dat in Italiaans is geschreven. Verplichte kost op school zoals ik Beatrijs moest lezen dat ongeveer net zo oud is, en in het “Nederlands” geschreven is. Maar Dante is veel beroemder dan Beatrijs. Zijn boek schijnt het meest vertaalde boek te zijn in de wereld. Toch wel bijzonder dat een middeleeuws, diep christelijk gedicht van ruim 14 duizend verzen nog altijd inspireert[vi].

Voordat wij afdalen in de hel zoeken we een plek om te overnachten. Ik heb gelezen dat je op de parkeerplaats bij de grot kunt overnachten. Als we daarheen rijden worden we tegengehouden en naar een andere parkeerplaats verwezen. Voor 8 euro kunt u overnachten, gebaart de man in het hokje van de parkeerplaats. Als we na het eten, om ons heen kijken, zien we een volledig verlaten parkeerplaats. Het hokje is ook gesloten. Niet echt prettig om je camper achter te laten. We rijden opnieuw richting de ingang van de grot, en zien een andere parkeerplek waar al 2 campers staan, evenals auto’s van andere voorstellingbezoekers. Sokken aan, t-shirt met lange mouwen, trui mee want in de grot schijnt het maar 15 graden te zijn. 

Na een lange introductie in het Italiaans, mogen we door de poortjes en de trap af waar rood licht je al het gevoel geeft dat je de hel nadert. Hoewel ik er geen woord van versta, is de voorstelling wel meeslepend. We zien verdoemden in hun lijden – zij die hebben gezondigd door verraad, afgunst, lust, geldzucht, arrogantie ed. De enorme grot (100x50x60 meter) wordt helemaal gebruikt.. We worden in een hoge, grote grot op een plek neergezet. Pas dan realiseer ik me dat

ik de hele voorstelling moet blijven staan. Er is geen stoel te bekennen. Als ik na 45 minuten op een rots ga zitten wordt ik er meteen afgestuurd want ik zit op het podium en dat is blijkbaar niet de bedoeling. Dus draai ik om mijn as en rek mijn nek om de verschillende scenes te kunnen volgen. In het donker, kruipen spelers krijsend langs me heen. Ondanks dat ik weet dat ze me niets aan zullen doen, vind ik het toch een beetje eng (zie filmpje hieronder).

Vol indrukken, met pijnlijke heupen waggel ik naar de camper. Morgen gaan we naar een hele saaie camping om bij te komen. Welke weet ik nog niet, dat zoek ik morgen wel uit.

Het wordt een saaie, hele saaie camping onder Brindisi. In een saaie omgeving, met een saai (lelijk) strand. Wel met zwembad, dat wel. Een omgeving om aan de stijgende temperaturen te wennen. Tussen de 27 en de 30. Dat betekent strakke blauwe lucht en felle zon. Niet zo fijn want dit jaar heb ik weer eens last van zonneallergie. De zon op mijn huid doet snel zeer en veroorzaakt jeukende bultjes. Dus vermijd ik de zon en met antihestamine kan ik de jeuk onderdrukken maar mijn voorraad is bijna op. Ik fiets (met lange mouwen) naar het dorp, naar de farmacia. Het dorp is uitgestorven op wat bouwvakkers na. De schappen van de Coop zijn leeg en

de rolluiken van de apotheek zijn gesloten. Tja saaie omgeving heeft dus ook nadelen – het is een uur fietsen naar een stad. De camping heeft een oplossing. Via whatsapp kan ik bij de apotheek medicijnen bestellen en dan komen ze het afleveren. En inderdaad, na wat appjes heen en weer worden de pillen, met slechts 3 euro bezorgkosten, om 7 uur ’s avonds bezorgd. Dat is dan weer boven verwachting. 

Op de camping hebben we tijd om te klussen: de hor moet weer gemaakt worden, gebroken zonnebrillen gelijmd, de wc gerepareerd, outlook proberen te fixen (nog niet gelukt). En ik heb eindelijk tijd om mijn verhaal te schrijven. Wil René verwerkt zijn beelden in twee filmpjes. Samen zoeken we dan naar bijpassende muziek. De zoekcriteria zijn sfeer of gebied. Ik lees ergens dat Pizzica een volksdans is uit het gebied van de Trulli. Als ik de muziek via YouTube opzoek, vind ik een filmpje van een liveconcert waar een video van is gemaakt. Ik zie dansers in de straten van Alberobello. Aanstekelijke muziek is het. Het lukt Wil René om stukjes van de video tussen zijn eigen beelden te mengen én de muziek er onder te zetten. Top. Kijk maar

Voetnoten 

[i] Gebied bij Almeria en gebied tussen Valencia en Murcia

[ii] Bad Mouse Orchestra (swing ’20), Larissa Leaves (new wave), Le combinate (latin), Adriana Bono (rap-achtig)

[iii] https://www.tvboy.it/ 

[iv] https://trulli-invest.com/trulli-werelderfgoed-van-de-unesco/?lang=nl 

[v] https://www.agenziadeitrulli.com/en/search?ts%5B%5D=trulli&min=&max= 

[vi] https://www.volkskrant.nl/cultuur-media/waarom-dantes-goddelijke-komedie-ook-na-zeven-eeuwen-nog-blijft-bekoren~b91a2e1c/