Geland in Italië

 Onderweg, Sella, Sottamarina, 6 - 12 mei 2025

Eindelijk zon, verzucht ik na ruim 1200 km. Julia lacht me uit. “In Nederland schijnt de zon ook – nog steeds.” Als het nou in Zuid Duitsland mooi weer was geweest ….. maar het was er vochtig. Èn koud. Met 4 graden in het bos wakker worden, is tegelijkertijd prachtig én onaangenaam.

Het is een grappige kampeerplek naast het Wald-café. Zo’n plek waar je  na een wandeling wat gaat drinken en geniet van het uitzicht over een bloeiende alm met in de verte de alpen. Maar het begint hier te regenen, dus gaan we niet wandelen maar rijden we verder naar Oostenrijk.

We slingeren tussen de bergen over de Fernpas. De bewolking hangt laag en regelmatig gaan de ruitenwissers aan. We vermijden tolwegen en rijden dwars door Innsbrück naar de Brennerpas.

Daar nemen we wel de tolweg. Stom – want we komen in een enorme file terecht - wegwerkzaamheden. Alweer – ook in Duitsland hadden we de nodige vertragingen. Het goede nieuws is, dat de zon schijnt.

Met een uur vertraging bereiken we de Italiaanse grens. Meteen weer van die tolweg af. We slingeren onder, naast, boven de tolweg en zien dat ze daar na 20 km weer stilstaan. “Kijk, dat was dus een verstandige beslissing”, juich ik. Om 10 kilometer verderop ook vast te komen te staan. Nee geen wegwerkzaamheden, nu niet. Maar een rotonde waar zoveel verkeer vanaf de tolweg komt, dat de auto’s en vrachtwagens voor ons er maar druppelsgewijs tussenkomen. Later schuiven we wel in 'n rij door werkzaamheden aan 'n bruggetje. Het zorgt voor meer dan 45 minuten vertraging, in de zon én later een hoosbui. Wel zijn de bergen prachtig met sneeuw op de toppen.

Om 5 uur zijn we het zat: de files, de regen. We zetten de camper op een parkeerplaats in een dorp. Nog altijd in de regen. De ochtend is iets warmer - 11 graden - wel grijs met veel laaghangende bewolking. Na drie dagen autorijden wil ik wel iets anders. Ik vind op 45 minuten rijden een beeldentuin. Laten we dat doen. Arte Sella[i] heet het terrein dat beelden in het bos en weiland heeft gezet op 900 mtr hoogte. Bereikbaar met de camper, mits je in de ochtend naar boven rijdt en pas na 1 uur ’s middag weer naar beneden gaat. Dat betekent waarschijnlijk dat het een smalle weg is met haarspelden. Nou dat klopt. Al na 3 km komen we een vrachtwagen tegen die zo ver mogelijk aan de kant gaat. We schuiven er heel voorzichtig langs. Daarna nog 10 kilometer, waar we bij iedere bocht duimen dat we niet nog meer auto’s tegenkomen. Gelukkig niet. Als we de parkeerplaats oprijden zien we al 4 touringcars staan en 40 kleuters. De beeldentuin is pas 10 minuten open…

We kiezen voor een wandeling van 1,5 km. Er zitten prachtige kunstwerken tussen. Een van de mooiste vind ik de Common Root – een boom met een knoop (Henrique Oliveira -2019) en ook de houten doorkijk met de bijzondere titel 0121-1110=115075 (Jaehyo Lee, 2015) is prachtig. We komen groepen scholieren tegen die worden rondgeleid. Gelukkig zijn die rustiger dan de gillende kleuters die we op de parkeerplaats tegenkwamen. Met stilte is het fijner wandelen en kijken. De andere wandelingen laten we voor wat ze zijn – mijn heup zeurt al een tijdje dat het lang genoeg is geweest.

Na de lunch dalen we 600 meter zonder tegenliggers. We vervolgen de route, inmiddels in de zon,

langs de rivier Brenta de Italiaanse Alpen uit. De overgang van de groene en rotsachtige bergen naar de vlakte is groot. Hier rijden we langs huizen, winkels, benzinepompen, bedrijfjes. De dorpen rijgen zich aaneen. We volgen de Brenta naar de monding in Adriatische Zee bij Sottomarina. Hier kiezen we een van de vele campings langs de kust. We krijgen een plek vlak bij de poort naar het strand, waar we net een glimp van de zee kunnen zien. We zetten onze stoelen in de zon. Eindelijk 😉

Het is weekend dus de camping stroomt vol met Italiaanse gasten. Dit gebied is gericht op Italiaanse toeristen, die andere Europeanen staan bij Jesolo, oostelijk van Venetië. Deze camping kent voor Italiaanse begrippen ruimte plekken. Dat betekent dat we niet luifel aan luifel staan. Alleen bouwen die Italianen zelf hun plek helemaal vol. De caravan heeft een voortent die een luifel heeft waar zeilen aanhangen, soms uitgebreid met een kooktent en partytent. Zodanig dat ze geen blauwe lucht kunnen zien. Vreemd genoeg hebben de caravans geen extra tentdaken die de brandende zon in de zomer kan blokkeren. Dus die overkapping van de kampeerplek lijkt niet voor de warmte te zijn. Zou de afgeschermde ruimte ze een thuisgevoel geven van de flat in de stad waar ze ook geen buiten hebben?

Dat afbakenen zien we ook op het strand waar iedere camping, strandtent zijn eigen stuk heeft. Op dat stuk staan de campingbedjes keurig in het gelid met de parasol er tussen. De eigen stukken zijn afgezet met hekken en touwen. Dus je kunt niet zomaar van het ene zonnebed naar het andere overstappen. Daarvoor moet je omlopen.  Als een jong stel een handdoek uitspreidt op het zand vlak bij de branding, stapt een eigenaar direct op ze af. Ze mogen hier niet

op hun handdoek zitten. Daarvoor moeten ze een paar 100 meter verderop zijn. Ze kunnen natuurlijk een comfortabele stretcher huren. Bizar dat het strand hier bezit is. De opbouw van de kustlijn bij Sottomarina is uniform zoals bij veel strandgebieden. Tussen de weg en de zee zit dus het strand met zonnebedjes en strandtenten, dan een strook parkeerplekken – uiteraard in bezit van de strandeigenaar. Aan de overkant van de weg zitten horeca, hotel en appartementen. En daarachter, parallel aan de weg zitten winkels.  Zo voorspelbaar.

Naast Sottomarina ligt het oude Chioggio. Het zijn een paar eilanden met bruggetjes en steegjes. Het kleine zusje van Venetië. Een vissersdorp dat de lagune met Venetië deelt. Door het voorseizoen is het minder druk met toeristen en kunnen we fietsend door het stadje. Alleen sommige bruggen zijn door de treden niet fietsbaar. De kades van het centrale kanaal is een aaneenschakeling van horeca. De buitenste kanalen van de eilanden is het domein van de vissers.

Na vier dagen zijn we wel tot rust gekomen en hebben we van de zon mogen genieten. Aan het begin van de avond groeien donkere wolken aan de noordelijke hemel. Het duurt uiteindelijk tot 9 uur voordat het begint te druppelen en te rommelen. Het lijkt wel of het normale natte Nederlandse weer hier, in Noord Italië op vakantie is, en het Italiaanse weer uitrust in Nederland. Morgen gaan we weer iets zuidelijker.  

voetnoot

[i] https://artesella.it/