Afzakken langs de Adriatische Zee

12 – 19 mei 2025 - Po Delta, Commachio, Ravenna, Igea

We zakken verder naar het Zuiden en passeren de Po. Ik heb bedacht dat we de naar de Po-delta rijden waar een oude energiecentrale staat. Lijkt me een mooi contrast tussen de natuur en industrie. De centrale is ontmanteld, alleen de toren staat er, en die is van kilometers ver te zien. Als we het terrein willen oprijden, zien we vrij nieuwe borden staan: privéterrein. We rijden toch stapvoets verder om ‘n plekje te zoeken, waar we de drone kunnen laten opstijgen. Dan zien we een auto verschijnen die stil gaat staan. Er zit niets anders op, dan om te keren. De auto volgt ons tot we het terrein af zijn en rijdt ons dan voorbij.  En een tweede auto volgt. Het terrein is dus niet zo verlaten als ik hoopte. We rijden een klein weggetje in, dat naar de dijk voert om vandaar te kunnen filmen.  Maar ook die is afgezet. Het plan om beide werelden te filmen is definitief mislukt. We hobbelen over de dijk de andere kant op waar koereigers maar niet snappen dat we echt de dijk af moeten rijden (keren kan niet). Ze landen telkens 20 meter verderop om dan weer op te stijgen, en weer op de weg gaan zitten. Als we de oude dijk af zijn, kunnen we langs de weg parkeren en eten een boterham met de grote schoorsteen aan de horizon.

We koersen naar Ravenna maar gezien de popcorn-buien willen we niet te vroeg aankomen. We maken een tussenstop bij wederom een klein zusje van Venetië: Commachio.

Dit zusje is nog kleiner dan Chioggia, dus gaan we wandelen. Wel met de paraplu in mijn rugzak, want de lucht aan de horizon is dreigend. Na een half uur hebben we het dorpje wel gezien.

Tegen het eind van de middag rijden we Ravenna binnen en parkeren op de laatste vrije camperparkeerplaats. Deze ligt aan de rand van het centrum. Voor 2,70 euro mogen we 24 uur staan. Het is een gewone parkeerplaats met een aantal wat grotere vakken.  

Hier kunnen we niet buiten zitten maar wel de stad inlopen, op zoek naar een pizzeria. De eerste deze reis. Onze Nederlandse magen beginnen rond 6 uur al te knorren maar hier kun je niet voor 7 – 7:30 uur terecht. We hebben er één gevonden die om half zeven open is en uiteraard zijn we de eerste gasten. Als we onze pizza al bijna op hebben, stapt er een tweede stel binnen. Ook Nederlanders. Als we na een toetje afrekenen komt het derde stel binnen – Engelsen. Al dwalend door het centrum zien we dat de terrassen voller worden met Italiaanse eters. Terwijl wij vinden dat we genoeg gewandeld hebben, en thee verdiend hebben. Morgen gaan we fietsend de stad verkennen.   

Vier jaar geleden hebben we de schitterende oude mozaïeken in basilieken en doopkerkjes van Ravenna bekeken. Daar heeft Wil René toen een filmpje[i] van gemaakt. Dit jaar zoeken we de moderne tijd op. We willen street-art gaan bekijken. Op internet lezen we dat er een route is èn een fietskaart, te verkrijgen bij het Toeristeninformatiepunt. Als ik er naar vraag, krijg ik een

fietskaart van Ravenna en omgeving die ik om mijn stuur kan vouwen. Prachtig slim ontwerp, al zit mijn display een beetje in de weg. Alleen de street-art info ontbreekt. “Oh, die hebben we, maar moet ik even printen. Hij dateert uit 2016 dus niet alle werken zullen er nog zijn en u kunt het beste fietsen. Oh ja u wilde een fietskaart… ”. Gecombineerd met de website die ik gevonden heb over de wijk Darsena [ii] komen we een heel eind. En zien dat er een aantal muren verdwenen zijn en anderen verbleekt. Toch nog genoeg te zien. 

’s Middags bekijken we moderne mozaïek in het museum.

detail

Ravenna heeft een gerenommeerde kunstacademie voor mozaïek [iii] Je kunt er een cursus van vijf dagen doen, misschien de volgende keer.

Als we na twee nachten de parkeerplaats verlaten zien we dit prachtige exemplaar staan. “Zoiets lijkt me wel wat maar dan met een supernieuwe luxe binnenkant,” zegt Wil René. “Minder inbraakgevoelig, denk ik”.

Na 2 nachten parkeerplaats en stad wil ik meer groen en rust.  Veel campings heeft Italië niet. Behalve aan de kust, en dan nog zijn dat grotendeels camperplaatsen. In Igea ligt een grasveld omzoomd door groene struiken en enkele grote parasoldennen. Er is een huisje met één wc en drie douches (1 euro voor 2 minuten – effectieve waterbesparing). Je kunt er alleen kamperen met een camper, lees in

de reviews.  Iemand die reisde met een stationcar werd geweigerd omdat hij geen camper was. Het grasveld kan heel vol worden als ik de elektriciteitspaaltjes tel. Dan sta je wel op z’n Italiaans. Luifel aan luifel. Maar nu hebben we alle ruimte. In de vijver naast ons ontluiken iedere dag de waterlelies terwijl de goudvissen tussen de bladeren zwemmen. De kikker roept in de schemer naar zijn buren.

Het strand ligt honderd meter verderop. Daar is het doordeweeks rustig en in het weekend iets drukker. Het vakantieseizoen begint eigenlijk pas 7  juni als de schoolgaande kinderen vrij hebben. Dan begint de langste schoolvakantie van Europa –  op 14  september aan ze pas weer naar school. Meestal gaan de Italianen zelf in augustus op vakantie. Dan liggen ze op een rij onder parasols op het zandstrand van Venetië tot aan Rimini. Als je op google earth dit deel van de kust bekijkt zie je rijen en rijen parasols en bedjes (zie ook film van Ravenna [i]). Nu worden er nauwelijks bedjes gehuurd. Sporadisch zie je  iemand liggen.

Deze kust is wat prettiger dan bij Sottomarina. Je kunt over een boulevard lopen en fietsen, waar de auto te gast is (althans als hij zich aan de 30 km een richtingsverkeer houdt). Opvallend veel bloemen en perkjes, trouwens.  Links liggen de hotels en restaurants. Rechts de zee, strand met strandtenten. Het is net een straat met huisnummers. Iedere strandtent heeft een nummer. Bij nummer 91-92 doen we een drankje. In de meeste strandtenten wordt geklust, planten vervangen, een zwembadrand geschilderd, een pingpongtafel neergezet. Bij nummer 91-92 wordt een kinderspeeltoestel gerepareerd. Verder zijn ze er al klaar voor. De tafel met de plattegrond voor de strandstoelverhuur ligt klaar. De hele dag zitten ze te wachten op een gast die een bedje

wil reserveren. Ondertussen checken ze kun mobiel of lezen ze de krant.  Verderop zit op een bijna verlaten strand, de  badmeester naast een paal met een witte vlag. Hij zal zijn best moeten doen om niet weg te soezen.   

Behalve de badmeester die in zijn hok zit, pal voor het beachvolleybal-toernooi. Die moet zijn best doen om de zee in de gaten te houden. Er zijn wel 50 velden waar 2 tegen 2 of 4 tegen 4 gespeeld wordt. Jonge meiden in kleine sportsetjes, gozers met gebruinde bovenlijf en lange shorts. Wielrenners onderbreken maar wat graag hun training, om even te kijken naar het “spelverloop”. Een DJ zorgt voor energieke muzikale begeleiding. Het toernooi duurt drie dagen. “Drie dagen met een hoog testerongehalte”, grinnikt Wil René. 

We gaan boodschappen doen in Rimini, zo’n 13 kilometer verderop, uiteraard met de fiets. Mijn associatie bij Rimini is zoiets als het Spaanse Benidorm. Dat zal ook wel zo zijn aan de kust. Het blijkt echter ook een gewone stad te zijn. Een oude stad gesticht door de Romeinen. Een poort van bijna 2500 jaar markeert de ingang van de stad. Veel oude gebouwen zijn er niet meer want de stad is aan het eind van de tweede Wereldoorlog platgebombardeerd.

Chips! Ik stoot mijn cafetière kapot tegen de kraan. Het idee dat ik nu géén koffie kan zetten,

wordt ik chagerijnig. Dus ga ik op zoek naar een cafetière-glas. Eigenlijk is zo’n French Press zoeken in Italië niet te doen. Hier zetten ze in iedere Italiaanse keuken koffie met een Bialetti Mokka. Zo’n zeshoekige, metalen koffiepot die je op het vuur zet zodat de damp via de koffie in een bovenste deel lekt. In bijna 100 jaar is het ontwerp ongewijzigd. Italiaans design. Dus koop ik zo’n schattig kleine perculator. En ik wordt verrast: de koffie is echt super lekker. De zoektocht naar een cafetière heb ik meteen gestaakt. 

Behalve strandwandelen, koffie drinken en boodschappen doen, zijn we weer aan het schilderen. Ik moet altijd over een drempel heen, als ik een tijdje geen kwast in mijn handen heb gehad. Ik wil graag Wil René portretteren maar begin met het naschilderen van een Toorop. Uitstelgedrag. Dus na twee dagen begin ik er toch maar aan. Ergens in de komende weken zal ik het af maken. Nu gaan we eerst de binnenlanden in.      

 Voetnoten

[i] Ravenna 2021  https://youtu.be/OdaFjVGwc3c?si=Chw0k8yz3BObSAm3.

[ii]  Street Art in Darsena - Ravenna https://storymaps.arcgis.com/stories/92b4279e2b3a4f679b8c4346689f8c5c

[iii]  www.mosaicschool.com