Het huis is (bijna) af, we kunnen weer

De Meern, 27 januari - 6 mei

Zo het klussen zit er op. ik heb vorige week het laatste stuk muur geschilderd. Dat klussen begint eind januari met de sleutel van ons nieuwe huis. En ons zijn: dochter Julia met Tom (inmiddels formeel een stel) en Wil René en ik. Wij beneden, zij boven.

Voordat we kunnen gaan klussen, bivakkeren we twee weken bij mijn broer en zijn vrouw. We hebben de sleutel half januari ingeleverd bij de nieuwe eigenaren en het idee is om gewoon in

de camper te overwinteren. Nu was januari depressief grauw, nat en erg koud. Mijn broer en zijn vrouw hadden ons uitgenodigd om de camper op hun terrein te zetten en daar te logeren. Nou lijkt dat vanzelfsprekend, maar mijn broer en ik waren niet echt close (we zagen elkaar 1 a 2 maal per jaar). Dus zowel hij als ik staan niet te juichen bij het idee, dat we elkaar dagelijks gaan zien. Dus nee, we koken en slapen gewoon in de camper. Zijn we gewend.

De kou en nattigheid maakt dat we het aanbod van een

logeerkamer met douche en toilet graag aannemen. Dus ja we zien elkaar toch dagelijks. Tot groot plezier van mijn schoonzus die graag een vol huis heeft. Zij en Wil René concluderen al snel dat wij, broer en zus, best op elkaar lijken. En sinds die tien dagen logeren, spreken we elkaar bijna dagelijks. Ook omdat we Spelwijze online spelen en aan het eind van de dag daarover uitwisselen.  

Nu onze klussen er op zitten, kunnen we weer gaan reizen. Behalve dat de douche nog niet af is. Dat is een klus van de badkamerwinkel. En na 12 weken is die nog niet klaar. De douchewand ontbreekt nog. Man, man, wat een frustrerende aankoop is dat geworden. Het begon in oktober waar we met de badkamerwinkel regelden dat ze

een douche maken in de hal. Geen zoek-en-vervang-badkamer maar bouwen. Van het maken van een aansluiting op de riolering (nee er zit geen kruipruimte onder het huis), het slopen van een halve muur, tot het betegelen en het plaatsen van wastafel, douche én dus een douchewand. Niet eenvoudig maar zelfs de eenvoudige dingen leiden tot problemen. Een urinoir met softclose kunnen ze niet regelen. Ik slaap straks aan de andere kant de muur, dus ja, ik wil persé softclose. Dus koop ik die zelf online. In de week dat ze gaan beginnen met de aanleg, horen we dat de tegels niet leverbaar zijn. “Waarschijnlijk pas eind maart als het meezit.” Grrr. Dan maar terug naar de winkel en andere tegels uitgezocht. Minder mooi maar acceptabel.

Na deze eerste tegenvaller komt de tweede. Ze kunnen/willen geen warmwaterleiding aanleggen die vanaf de 2e etage moet komen. We moeten een elektrische boiler kopen. De post voor onvoorzien is in een keer op. Ze stellen een grote boiler voor, dus zoek ik een kleinere en duurzame uit. Die willen ze dan wel regelen en plaatsen.

Voor de aansluiting op de riolering moeten ze door de betonnen buitenmuur. Daarvoor komt een externe boor-specialist. Als de badkamerwinkel later komt controleren, blijkt dat het gat onder de riolering zit. Een week later lukt de tweede keer wel.

De derde tegenvaller komt na 5 weken als alles betegeld en gemonteerd is. De fabriek komt de douchewand inmeten. Althans dat denken we. De meet-man wil niet meten want de houten rand op de muur zit er niet. Alles moet af zijn voordat ze inmeten – niemand die ons dat verteld heeft. Die houten rand heeft volgens ons geen invloed op de douchewand maar toch werkt het niet zo. De man is niet de beroerdste. Over een week heeft hij wel een gaatje. Wel moeten we de badkamerwinkel laten regelen dat hij een nieuwe meting mag doen. We maken de houtrand zelf en na vier dagen is die met 3 laklagen klaar en waterproof. De badkamerwinkel heeft nog geen opdracht gegeven maar gelukkig is de inmeet-man flexibel. Hij komt toch inmeten zonder opdracht. Die formele inmeetopdracht krijgt hij pas 2 weken later.

Sindsdien is het radiostilte vanuit de badkamerwinkel. Zelfs een indicatie van de levering kan de badkamerwinkel niet geven. Als ik zelf de fabriek een mailtje stuur, krijg ik per omgaande te horen dat  begin mei de douchewand de Duitse fabriek zal verlaten. Teleurstelling nummer vier: dat is pas over zes weken.

Gelukkig is de douche wel bruikbaar door een plastic zeil aan het plafond.  En het goede nieuws is ook dat de kleine boiler groot genoeg is voor ons tweeën en het vocht in de slaapkamer nihil is. We hebben namelijk een badkamer-en-suite gemaakt.

In de weken dat de douche gestaag vorm krijgt, maken wij onze etage naar onze smaak. Die bestaat uit een privé-deel (woonkamer-slaapkamer-badkamer) en een openbaar deel (gang,wc, keuken en eetkamer). Én we gebruiken één slaapkamer op de 2e etage als atelier. De eerste én tweede etage zijn namelijk het huis van Julia en Tom.

In tegenstelling tot Julia en Tom’s etages, is de onze kleurrijk: we schilderen alle muren met een kleur: blauwgroen, groen, geel, crème. Terwijl alle plafonds, kozijnen, deuren gewoon wit worden. Het ontwerp dat ik in Spanje maakte voor de lange muur, teken ik met behulp van een beamer (en Julia en Wil René want ik blijf techniek ingewikkeld vinden) op de muur. De vormen schilder ik rood, blauw, vanille, grijspaars en oker.

Onze hele lange eettafel uit Woerden zaagt Wil René in een “kleine” organische vorm van bijna 2 meter. Het overblijvende hout verwerken we in een tafeltje, vensterbank en schappen. Bij een metaalbedrijf bestellen we een blank stalen onderstel. De muur tussen de badkamer en slaapkamer is horizontaal gehalveerd. Het litteken van die muur in het plafond en zijmuur stuc ik. Niet slecht voor een amateur.

Als laatste pakken we de gang aan. Terwijl ik die weer schilder, plaatst Wil René met behulp van YouTube en doe-‘t’zelf zaak zelf een kozijn en muurtje voor een deur die we via op Marktplaats op de kop hebben getikt. Het vormt de afscheiding tussen onze woningen. Aanvankelijk staat de deur niet waterpas (en kraakt). Maar met wat duwen en nieuwe schroeven, verplaatsen we het houtenframe waar het kozijn aan vast zit, en de deur sluit perfect.

Behalve de badkamer en de keuken van Julia en Tom, hebben we ook de tuin uitbesteed. We willen de camper op eigen terrein kunnen zetten. Samen met nog wat andere tuinwensen en aan de hand van het eigen ontwerp maakt de tuinman in een paar weken een mooie nieuwe tuin. Met

het zonnige voorjaar lunchen we bijna dagelijks op het terras omringt door nog ieniemienie plantjes en het geluid van spelende kinderen. Er zitten meerdere scholen, kinderopvang en sporthal op steenworp afstand. En langzaam beginnen we meer aandacht te hebben voor iets anders dan klussen in huis. We willen wel weer op reis,  maar de douchewand is er voorlopig niet. Met het gedoe dat we tot nu toe hebben, willen we niet Julia en Tom opzadelen. Dus groeit het plan om in de buurt te gaan camperen. Het is prachtig weer, dus Nederland is prima.

Het wordt Oost Brabant. Daar zijn we nog nauwelijks geweest. In een boek met fietsroutes zie ik Oudenbosch. En katholieker dan dat dorp kun je het nauwelijks  krijgen. Hoog boven de huizen

torent de basiliek uit. Een replica van de Sint Pieter maar dan op een schaal van 1 op 16. Niet alleen die basiliek maar ook voormalige, statige, rode bakstenen kloosters en kloosterscholen maken dat je je met gemak het katholieke leven van eind 18e eeuw kunt voorstellen. Een pastoor die als Wim Pijbes (kunstpaus van Rijksmuseum en tegenwoordig in Rotterdam) groot dacht, nam het initiatief en regelde de financiering. Hij zorgde voor een katholiek jongensinternaat en haalde een vrouwelijke orde over om zich in Oudenbosch te vestigen. De blik is niet alleen gericht op het dorp, of op de provincie, maar op de wereld. Hier worden broeders en zusters opgeleid die over de hele wereld het geloof aan de man brengen. En de meisjes en jongens komen vanuit de hele wereld voor hun opleiding naar Oudenbosch. Dat is inmiddels geschiedenis. De zusters hebben tegenwoordig hun hoofdvestiging in Afrika en de laatste broeders slijten hun dagen in het verzorgingstehuis. Alleen de gebouwen, kerken, kapellen en begraafplaats herinneren aan deze tijd. Én de lokale VVV houdt die herinnering levendig met de titel Ontdek de 9 wonderen van Oudenbosch. Wandel- en fietsroutes, folders en rondleidingen. Toch word ik niet in verleiding gebracht om die te ontdekken. Ik blijf moeite hebben met het instituut kerk.

Wij gaan fietsen, in zon tussen de weilanden en de sloten. Tot onze verbazing zien we een man een grote karper uit zo'n sloot hengelen. Na een foto met zijn vangst zet hij de enorme vis weer terug in de sloot. Het aas: mais. En die wordt daar nu overal gezaaid.

De dag erna gaan we het 20 km verderop gelegen Willemstad ontdekken. Een stad genoemd naar Willem van Oranje omdat hij daar werd vermoord. Bijzondere motivatie. De stad is een kleine vestingstad en zou een dorp zijn als het geen stadsrechten had. Wel een mooie, met zevenpuntige verdedigingswal en gracht, oude straatjes en dito huizen. Het brede water van het Hollandsdiep beschermt de stad aan de noordzijde. In een stadstuin onder een grote parasol is het genieten van een heerlijke lunch.

Op de terugweg gaat de telefoon: de douchewandfabriek.  Of ze morgen de douchewand kunnen monteren. Tuurlijk! Na twee dagen zijn we dus weer terug in ons huis. We maken vast plannen om na Julia’s 30e verjaardag en het weekend te vertrekken naar de zuidpunt van Italië of Albanië, of ….. We spreken met vrienden af om ze nog te bezoeken.

En dan komt teleurstelling nummer vijf. Een douchewandprofiel is verkeerd. De monteurs hebben de wanden klaar staan maar het klopt niet. Helaas ze kunnen niets doen en binnen een uur zijn ze vertrokken. "Nee, we hebben geen idee hoe lang het gaat duren." Met "Daar zijn we niet van" laten ze ons in verbijstering achter met alle douchewand-onderdelen. Als Wil René de montagehandleiding doorleest, zucht hij diep. Niet alleen het profiel klopt niet, maar ook de bevestiging van het andere glas klopt niet. We bellen de badkamerwinkel die al een mailtje heeft gehad van de fabriek, dat ze het gaan uitzoeken. We raden nog aan dat ze de bevestiging moeten komen controleren maar ja daar zijn ze niet van. Ik spring zowat uit mijn vel. Niemand weet iets, en ligt de verantwoordelijkheid bij de ander. Een ding weet ik wel, dit gaat lang duren. Ineens moet ik denken aan de toeslagen-affaire. Telkens geconfronteerd worden met conclusies, besluiten waar je geen grip op hebt. Mensen die zeggen dat ze er achter aan gaan en vervolgens blijft het weken stil. Bij hun ging het om inkomen, schulden ed. Bij ons gaat het slechts om een douchewand. Dus na het weekend vertrekken we. Eind augustus zijn we weer terug en kijken dan wel hoe de vlag er bij hangt. We hangen een nieuw plastic zeiltje voor de douche.

In de dagen voor we vertrekken bezoeken we nog vrienden en familie. We brengen ook het schilderij dat Wil René heeft gemaakt van Ron, een mede-camperaar die in februari overleed,

naar Marcella. Die ons meeneemt naar de Bazaar in Beverwijk waar zij en haar dochter een schaafijstent hebben. Dat heb ik nog nooit gegeten en verwacht door de kleuren dat het mierzoet is. Nee hoor, lekker dorstlessend. De zon had wel wat uitbundiger mogen zijn. En die Bazaar, die lijkt echt op de markten, de souks in Marokko. Je kijkt je ogen uit.