Herfstkleuren - Coloros de otoño

De Meern, Forêt-de-Tessé, Morlaàs, Jaca, Zaragoza, 16 oktober - 23 oktober 2025

De schuur is geschilderd, de trap gerenoveerd, de camper gecoat en verbeterd en tot slot hebben

we de coniferenhaag groen geverfd. Nee, dat is geen tikfout. De coniferen hebben achter twee schuren gestaan en kwamen daar kaal achteruit.  De tuinman schudde zijn hoofd, toen we

vroegen of íe weer groen zou worden. Dit type kan niet tegen zware snoei of jaren zonder daglicht. Na een half jaar waren de kale plekken inderdaad nog steeds dood. De buren schudden hun hoofd toen we vroegen of ze de haag wilden vervangen door iets anders. Bij hun was die nog altijd groen. Ergens heb ik gelezen dat ze dode buxus

bollen groen schilderen als de buxusmot langs geweest is. Zou dat ook bij onze coniferen kunnen? De tuinman knikt dit keer ja; wel watergedragen verf kiezen. Een verfspuit geleend, overall aan, afdekplastic bij de buren gehangen en een oud laken op de grond gelegd. Na een half uur is de heg weer groen. De voorbereiding en het schoonmaken van de verfspuit, zijn beduidend meer werk. Als we daar mee klaar zijn, begint het te miezeren. Gelukkig spoelt de verf er niet vanaf. Ik ben wel benieuwd hoelang het groen blijft.

Voorlopig zullen wij de heg niet zien, wij gaan weer op reis. Met de regen van de afgelopen dagen, groeit het verlangen om weg te gaan. Eerst maar richting Frankrijk. Wie weet is het daar nog lekker weer. Het valt nog niet mee om Nederland uit te komen. Door een ongeluk net over de grens kruipen we heel langzaam België in. Toch redden we het vandaag om te overnachten op de hoogte van Parijs. Een oude gemeentecamping is een camperplek geworden met uitzicht op koeltorens van een kerncentrale. Niet echt een visitekaartje om te blijven. De ijzige nacht en ochtendmist geven nog meer reden om door te rijden. Nou doorrijden -  de mist hangt als een deken over de weg en de weilanden. Mijn ogen proberen door de mist de weg en tegenliggers te spotten. Eenmaal achter een tankwagen, kunnen mijn ogen ontspannen. Inhalen kan toch niet.

Eind van de ochtend lost de zon de mist op. Toch rijden we door tot een uur of vijf zodat we in een

zuidelijker -  zonniger gebied komen. Het wordt een kleine camping. We mogen zelf een plekje uitzoeken. Gelegen in Forêt-de-Tessé, een gehucht met 10 andere huizen/boerderijen. Fietsend naar de supermarkt, 10 km verderop, komen we door zeker nog 4 andere gehuchten waar buitenlanders (veel Engelsen) oude huizen hebben opgeknapt.

De supermarkt hangt vol met roze strikken (pink ribbon). Gisteren viel ons ook al op, dat ieder dorp roze strikken had op rotondes, aan bruggen en lantaarnpalen. In deze supermarkt is iedere paal, werknemersjasje en zelfs de betaaldisplay voorzien van een roze lintje. In Nederland is het me niet opgevallen terwijl de hele

maand oktober in het teken staat van borstkanker. Hier verlichten ze de heel maand de Eifeltoren roze en heeft iedere stad wel een programma om bewustzijn te creëren en geld in te zamelen. Zou borstkanker hier meer voorkomen of sterven er meer vrouwen aan? Borstkanker blijkt voor vrouwen de meest voorkomende vorm van kanker te zijn in Frankrijk[1]  en in Nederland komt dat op de tweede plaats. Als ik in de cijfers duik, ontdek ik de kans op overlijden aan borstkanker in Frankrijk ongeveer 25% hoger is dan in Nederland  (3000 vrouwen overlijden bij een bevolking van 8.760.000 vrouwen in NL[2]  en 14.750 doden in Frankrijk[3]  waar 34.600.000 vrouwen leven). Dan begrijp ik wel dat pink ribbon hier veel zichtbaarder is.

We hebben vanuit Nederland een kilo ongepelde walnoten meegenomen. Die hebben we in het park geraapt, schoongemaakt en laten drogen. Ze smaken goed, beter als de gepelde van de supermarkt. Op de camping staan ook vijf walnootbomen en nadat het hard gewaaid heeft, raapt Wil René de noten. De campingbaas heeft nog zo’n 180 kilo liggen: dus neem aub een zak mee. Dus liggen er nu twee kilo schoongemaakte noten te drogen in een netje in de camper. Nog minstens twee weken drogen en dan kunnen we die ook kraken. In de supermarkt zien we dat een kilo ongedroogde, ongepelde walnoten 5 euro per kilo kosten. Mijn broer vraagt meteen of ze de zijne niet willen importeren. Hij heeft nog zo’n 100 kilo in de schuur liggen.  

Terwijl we de walnoten schoonmaken wordt de camper belaagd door lieveheersbeestjes. Rode, zwarte, gele gespikkelde kruipen op de camper en vinden hun weg langs de horren naar de binnenkant. ’s Avonds vang ik er meer dan 40 die ik naar buiten gooi. Ze zijn op zoek naar een overwinteringsplek. En uit ervaring weet ik dat de camper daar heel geschikt voor is. Toch weet ik, dat Wil René de camper liever niet deelt met insecten.  

Na drie dagen rijden we in de stromende regen verder naar het Zuiden. Het waait stevig en in de loop van de dag wisselen de buien af met wat zon. We overnachten in de buurt van Pau en steken de volgende dag de Pyreneeën over. Nou we rijden er niet over, maar uiteindelijk met een 8 kilometer lange tunnel passeren we de hoogste toppen. Voordat we dat doen, rijden we door het dal van de Aspe die begint bij het stadje Oloron Sante Marie. Ik heb de gewoonte om onderweg met Google maps te kijken wat ik zo links en rechts zie. Mijn oog valt op Lindt. Er staat in het

stadje een chocoladefabriek van Lindt. Nou ben ik dit jaar de gember/citroen chocolade vergeten te kopen bij de AH. In deze fabriekswinkel moeten ze toch gemberchocola hebben? Dus ik dirigeer Wil René de weg in naar de fabriek. In de shop waan je je in luilekkerland. Zoveel goede chocola. En na wat speurwerk, vind ik de reep pure chocola met gember/citroen. Ik hou me in met 3 repen. En tot mijn verbazing pakt Wil René helemaal geen chocola. Tja als hij nou nog witte chocola met koffie had gezien – die van de Aldi is zijn favoriet – dan wel….

Na dit korte oponthoud rijden we het dal in, waar de bergen prachtige herfstkleuren hebben met rotsen in de achtergrond. Het is super rustig op de weg. We kunnen zo al rijdend, rustig rondkijken.

Eindbestemming van vandaag is Jaca – de poort van de Pyreneeën, volgens het toeristenbureau.

Aan de rand van het oude centrum ligt een camperplek met zo’n 20 plekken. Wees er vroeg bij staat er in de reviews. Nou we zijn er om 2 uur om te ontdekken dat al die plekken bezet zijn. Er naast ligt een parkeerterrein voor bussen die bijna leeg is. Met enige twijfel parkeren we onze camper daar. In de reviews lezen we ook dat de politie vaak komt surveilleren… We besluiten om de stad te bekijken, en als er geen plek vrij komt, rijden we verder.  Dan ziet Wil René een stel uit het centrum naar een camper lopen en vraagt of ze nog blijven. Dat is niet het geval. We krijgen hun plekje. We kunnen met

een gerust hart het stadje in en vanavond hier slapen. Nu eerst een terras opzoeken en genieten van de zon. Want deze camperplek (en de meeste andere) heeft als grootste nadeel dat het een parkeerplaats is en je geen stoel buiten kunt/mag zetten. Het alternatief is een bankje in het park/speeltuin naast de camperplek. (in de rode cirkel staat onze camper)

Om half zeven gaan we een simkaart regelen, want onze provider Odido, die we sinds onze verhuizing hebben, heeft ons al waarschuwingsmailtjes en SMS-en gestuurd. We hebben in de EU meer data gebruikt dan in NL en als we dat niet aanpassen, gaan ze 1,5 euro per Gb die we in EU gebruiken berekenen!  We zijn allebei verbaasd, want bij de vorige provider nooit last van gehad. We hebben vergelijkbaar abonnementen afgesloten met totaal 60 Gb, omdat we wisten dat we op reis niet altijd wifi hebben. Uiteraard hebben we Odido gebeld na de waarschuwingsmailtjes en sms-en: ze strijden tegen misbruik. Dat mensen in NL goedkoop een abonnement regelen, en dan in het buitenland gaan wonen. De oplossing die ze geven is:  in Nederland meer data gebruiken.  Nou dat valt niet mee. Ik heb films gestreamd die ik niet keek, wifi uitgezet en hotspot aan, programma’s gedownload, weggegooid en opnieuw gedownload. Bizar, het voelt zo tegenstrijdig. En dan nog zal het niets oplossen, want de eerste maanden in NL hebben we via de wifi weinig data gebruikt. En nu we zijn maar 2 maanden in Nederland geweest. Dus een Spaans simkaartje in mijn telefoon. En dat is goedkoper dan gedacht. Bij de Orange-winkel koop ik een prepaid databundel van 60 Gb per maand (kleiner kan niet). Verplicht 3 maanden afnemen omdat we geen woonadres in Spanje hebben. Kost 30 euro daarna kan ik opwaarderen per 10 euro (60 Gb) en die kan ik ook in EU gebruiken! Dus nu heb ik een Spaans en Nederlands telefoonnummer. Kan ik het Nederlands abonnement aanpassen.

Zaragoza is de volgende stop. “Twee uur rijden, zal ik beginnen?” vraag ik aan Wil René. “Nou jij kijkt het liefst naar buiten in de bergen, dus laat mij maar.” Dat klopt. Ik kijk naar de grilligheid, de afwisseling, de donkere wolken die de bergtoppen verhullen, de herfstkleuren, de

wegwerkzaamheden…. Ze leggen een 2 baansnelweg aan naast de huidige weg waarmee het uitzicht meteen een stuk minder is. Sommige stukken zijn al klaar en zoeven we over nieuw asfalt. De ruimte voor aanleg is smal dus zijn de twee richtingen gesplitst. Richting Hueca gaan we de hoogte in. We krijgen een prachtig uitzicht, onderin zien we de snelweg richting Jaca liggen. Die ligt ook onder ons als we een tunnel in gaan, terwijl boven ons de oude weg de berg in verdwijnt. Als we de bergen uitrijden, blijven de wolken achter.  De zon straalt over de vlakte waar landbouw het landschap bepaalt.

In Zaragoza ligt naast het voetbalcomplex een camperplek. Dit keer een nog grotere

parkeerplaats. Op de foto is maar een deel te zien. Achterin, om de hoek, staan er ook nog een aantal. Hoewel we aan de rand van de vierde stad van Spanje staan (ruim 680.000 inwoners), fietsen we in 20 minuten naar het centrum.

Aan de overkant in van de Ebro zien we de indrukwekkende kathedraal El Pilar liggen. Het plan is om die met de drone te filmen maar de

windvlagen blijken veel te krachtig. De drone blijft in de fietstas vandaag.

Iets verderop ligt La Seo, een kathedraal waarvan een buitenmuur Mudejar architectuur heeft. Een unieke mix van moslim en christelijke bouwstijlen uit de middeleeuwen. Ik vind die bakstenenstijl erg mooi. De gotische spitsboog gecombineerd met arabesken met blauw tegels.

Zoals onze gewoonte is, fietsen we kriskras door het centrum. Wel aardig, maar niet van het kaliber Madrid of Sevilla. Helaas wordt het Goya museum gerestaureerd en hoewel er genoeg andere musea zijn, is er geen één waar we zin in hebben. Bovendien zijn ze allemaal, inclusief de kathedralen, de hele middag gesloten. Die gewoonte van een siësta snap ik in de zomer maar in de herfst… Wij gaan maar boodschappen doen bij de supermarkt (die geen siësta houdt) en ik schrijf weer een stukje.

Als het tegen vijven is, fietsen we weer naar de stad en bekijken het Origami museum. Er blijkt in deze stad al decennia enthousiaste vouwers te wonen. Indrukwekkend hoe ze met 1 vel papier,

zonder lijm of schaar de meest bijzondere dingen vouwen. Het museum blijkt ook een school te zijn waar je het vouwkunst kunt leren. Mij niet gezien, daar heb ik het geduld niet voor. Zelfs een lelijke dikke kat vraagt meer dan 100 vouwen, aldus de uitleg op de muur. Er zijn dus mensen die uitvogelen hoe je een figuur of dier vouwt. Pet af. Bij binnenkomst hebben we een kleine origami gekregen. Een gevouwen mond die open en dicht kan, en doordat het vel rode vlakken heeft, zijn de lippen rood. Wel grappig als je dat kunt maken.  

Voetnoten

[1] Frankrijk: Breast cancer is the most common cancer in women - it accounts for 33% of new cancer cases every year. It affects more than 60,000 women a year in France https://institut-curie.org/breast-cancer

[2] Borstkanker is de tweede meest voorkomende kankersoort in Nederland. 15.572 diagnoses in 2024. 3000 vrouwen sterven er jaarlijks aan.  https://www.kwf.nl/pink-ribbon/borstkanker/cijfers-feiten-over-borstkanker

[3] 14,739 death CANCER IN 2022. https://tbct.eu/wp-content/uploads/2024/10/TBCT-infographic-France.pdf

Zomer in Nederland

2 – 31 augustus 2025 - Lunteren, De Meern, Woold, Wilp, Bussloo, Renkum

Door het natte Duitsland zijn we eerder terug. Het is begin augustus. Het huis is wel weer even wennen. We zijn drie maanden geleden vertrokken nadat we er pas drie maanden hebben gewoond. Waar staan de dingen ook alweer?

De tuin is gegroeid en bloeit prachtig. En zoals verwacht zijn niet alleen de planten die we geplant hebben, gegroeid maar ook onkruid (herenmoes, paardenbloemen) en planten van de vorige bewoners die zich in de ondergrond verstopt hebben, zoals de frambozen die onder en in de aalbesstruik kruipt, twee hemelbomen (snelgroeiend zachthouten boom die al een meter hoog zijn) die de tuinkruiden overschaduwen. En boksdoorn die tussen de wortels van de kleine Japanse esdoorn groeit met lange stengels van anderhalve meter. In een poging die stengels uit de grond te trekken, hoor ik het knappen bij mijn ribben. Chips, ik kneus mijn rib – een beetje. Ik herken het, want vier jaar geleden kneusde ik die flink. Nu kneus ik het een beetje want ik krimp niet in elkaar bij lachten en niezen. Het is vooral hinderlijk en pijnlijk als ik op mijn zij lig en bij de grondige schoonmaak van de camper.

Ik schreef vorige keer dat we een mogelijk nieuwe camper gingen bekijken. Maar dat viel tegen. De camper heeft zeker pluspunten maar ook een paar grote minpunten. De conclusie is dat hij niet beter is dan wat we nu hebben. De tweede conclusie is dat we de onze gaan “opknappen”. Te beginnen met een grondige schoonmaak en het maken van een lijstje verbeterpunten. Op die lijst staan nieuwe banden, de buitenkant opnieuw laten coaten, USB-oplaadpunten repareren, extra stopcontact, nieuw kussen achterin etc.

De camper wordt pas over 14 dagen gekeurd en de vooruitzichten in Nederland zijn goed. Dus na krap een week thuis, pakken we de camper weer in. We rijden naar Winterswijk – niet alleen omdat het daar mooi is maar eerst en vooral omdat daar Obelink zit. Een gigantische

kampeerwinkel. We kopen “luifelwanden”.  Daarmee kunnen we een buitentent maken of windscherm afhankelijk of we één, twee of alle drie de wanden installeren. Na vier uur rondslenteren hebben we een winkelwagen vol spullen. We rijden naar een camping in de buurt – Woold dat tegen de grens met Duitsland ligt. Als ik bij de receptie sta, vliegt de deur open en een man begint in het Duits te schelden tegen de man achter de balie. Die direct in het Duits terug scheldt. Ik ben perplex. De Duitse man eist een plek op de camping. “Je kan makkelijk regelen dat we een nachtje kunnen staan”, roept hij. De campingbaas zegt zoiets als dat hij naar de maan kan lopen, dat íe een andere camping moet opzoeken. En als hij niet snel van het terrein weggaat, duwt hij ‘m met een trekker er wel af. “Nou dat durf je niet, doe ‘t dan, doe ‘t dan”, gilt de man en loopt naar zijn kampeerbus. Buiten wordt er nog wat heen en weer gescholden. Wat eraan voorafgegaan is, weet ik niet maar ik heb de neiging om me te excuseren voor het botte gedrag van mijn mede-camperaar. Als ik dat zeg, zegt de campingbaas dat dat echt niet nodig is. Ze hebben niet gereserveerd en ook al lijkt er nu nog plek, het zit vol. Het gedrag van het stel trok het bloed onder zijn nagels vandaan. “Dus ze zoeken maar een andere plek.”     

De camping heet Hermienehoeve, net als de boerderij 100 meter verderop. Dat blijkt een pannenkoekenhuis te zijn. Nou, na 4 uur rondslenteren, heb ik niet zo’n zin om te koken. We wandelen naar de boerderij, waar we om vijf voor zes het terras oplopen. Daar lezen we dat de keuken om zes uur sluit. Jasses. Wil René waagt toch een poging voor een pannenkoek met spek. Nou als we snel bestellen, willen ze voor ons nog wel een pannenkoek bakken. Fijn! 

De volgende dag zetten we meteen de nieuwe buitentent op. Daarvoor moeten we een richel in de luifel plakken, maar die hangt op bijna 3 meter. Gelukkig kan ik een trap lenen van de camping. Verder lukt het prima. We breken ‘m ook meteen weer af. Het is hier te warm in de tent. Straks in de Spaanse winter willen we ‘m gebruiken. Dan kunnen we buiten schilderen ook als het waait of regent. 

Ik ben verbaasd hoeveel bossen hier in de achterhoek zijn. Er liggen wel akkers en weilanden tussen maar in mijn geheugen was het vooral boerenland. Met van die typische boerderijen met grote ronde deuren in de gevel die met zwart hout bekleed is. Met de stijgende temperaturen is het in het bos heerlijk fietsen.

Zondagavond loopt de camping leeg en de paar die er op maandagochtend staan zijn voor de lunch vertrokken. Plek zat. Gelukkig. Want de temperaturen stijgen en stijgen tot boven de 30. De oude camping kent wel hoge bomen maar de meeste plekken liggen in de volle zon, zo ook die van ons. Van de campingbaas mogen we onder de oude eiken staan waar alleen in de vroege ochtend de zon schijnt. Het blijkt een reserve campingplek te zijn, nou dat maakt mij niets uit. Als ik maar schaduw heb. Het zwembadje met koud water plons ik alleen in om af te koelen. Ik ben niet zo’n waterrat.

Zoals gewoonlijk schilderen we, fietsen we en bezoeken we nog twee keer Obelink om dingen te ruilen en aan te vullen. We lopen geroutineerd door de grote hallen want inmiddels weten we wel waar we moeten zijn.

Na een paar dagen verkassen we naar Wilp omdat we een afspraak hebben bij een kussenmaker in Apeldoorn. Eén van de kussens waar Wil René vaak zit, is niet alleen slap maar kan beslist ergonomisch beter. Het schuim dat de camperbouwer gebruikt heeft, moet vooral licht zijn. En

daarmee mindere kwaliteit, zeker op de lange termijn zakt íe in. De kussenmaker meet, wij zoeken stof uit en tasten best diep in de buidel. Maatwerk is kostbaar. Als we daarmee rugpijn voorkomen of verminderen is het dat zeker waard. Een week later halen we de nieuwe kussens op.

Voordat we naar de camping in Wilp gingen, heb ik in de krant al gezien dat deze maanden de IJsselbiënnale is. Ik heb twee leuke activiteiten geregeld. Maar eerst fietsen we een rondje om de Bussloose recreatieplas en ploffen neer bij een strandtent met palmbomen voor een cocktail. Dat past helemaal bij de tropische dag die het vandaag is. 

Na al die warme dagen is plotseling de zon de hele dag weg. Het wordt “maar” 20 graden. Weer eens een lange broek aan en een bodywarmer op de fiets. We hebben namelijk een afspraak, 20 km verderop. We gaan kijken, én een beetje bijdragen aan een kunst-performance. Verder heb ik er nog weinig idee bij, maar zoals vaker, zie ik iets op internet en dan meld ik me direct aan. We worden om 1 uur verwacht op een voormalige boerderij[i] in de uiterwaarde van de IJssel.  Daar is een oude silo waarin Anne ten Ham[ii] haar kunstwerk gaat

realiseren. Bij aankomst krijg ik een zwart emmertje met een laagje melk.  Met mijn emmertje wacht ik net als zo’n 50 andere toeschouwers/participanten nieuwsgierig tot het begint. We krijgen uitleg wat onze bijdrage wordt: stil zijn, en op een teken mogen we om beurten ons emmertje leeggieten/gooien. Dan lopen we naar de silo, de trap op en zoeken op de verhoging een plekje– in stilte.  Onder in de oude mestsilo zie ik negen vrouwen in het water staan. Ieder

met een zwart emmertje. Heel langzaam stijgt het water. Het enige geluid dat ik hoor is de wind, het water, een hoest, ver weg een auto, en een zoemend geluid dat ik direct herken: een drone. Boven de silo hangt een drone die de performance De Verstilden filmt. Jammer van het geluid maar het beeld moet prachtig zijn (de film zal later op de site van Anne te zien zijn). De vrouwen gieten de melk in het water. En dan mogen wij. De melk vloeit uit in het water. Een kwartier later lopen we weer op het erf en rondom hoor ik mensen uitwisselen. Vooral de verschillen in

uitvoering van het emmertje leeggieten, is ze opgevallen: heel langzaam leeggieten of de emmer bruusk omdraaien en leegstorten, en alles daartussen. Zelf hadden ze daar van tevoren ook over nagedacht - hoe ze het zouden doen. Grappig. Ik loop terug naar de silo om te kijken hoe ze die leegmaken want over 3 uur wordt de performance voor de tweede en laatste keer herhaalt. Van het kunstwerk blijven alleen de beelden.  

De volgende dag schuiven we aan tafel op de dijk in Steenkamer. Ook onderdeel van de IJsselbiënnale. We parkeren onze fiets bij een woonhuis en lopen door hun tuin naar de dijk die er aan grenst. Daar staat inderdaad een gedekte tafel. We maken kennis met een aantal mensen die allemaal een link hebben met Deventer en of de eigenaren van het huis. Het gespreksonderwerp is: Van wie is de dijk?  

Met een theateroptreden van twee hazen waarvan één claimt dat zij er eigenaar van is. “Gewoon omdat ik dat zeg– het is van mij. Net als het landschap, het gras, allemaal van mij.” Ondanks de poging om het onderwerp zo op tafel te leggen, bespreken mijn disgenoten allerlei thema’s zoals het optreden van onze Eus in zomergasten, Ruimte voor de rivier, kennisgebrek over de natuur, U-theory  etc. Wil René - die door een van de hazen aan het andere eind van de tafel is gezet om “orde te scheppen in de

chaos” – voert een gesprek met de klimaatburgemeester, hoort de stand in de voetbalwedstijd van Deventer Go Ahead tegen Ajax (dat uiteindelijk gelijkspel werd) en vertelt over onze reizen. Het zijn leuke gesprekken terwijl we een lekker lunch voorgeschoteld krijgen en prachtig uitzicht hebben op de uiterwaarden en de rivier. Ondanks de wolken en de wind is het niet te koud maar na twee uur op de dijk ben ik blij dat ik een jas in de fietstas heb zitten.

Mijn fiets heeft kuren. Ik kan de ondersteuning alleen nog maar opschakelen niet meer terugschakelen. Alleen door ‘m helemaal uit te zetten. De fietsenmaker gaat het besturingssysteem claimen bij de producent (blijkbaar heb ik 5 jaar garantie). Dat kan wel even duren. Dus heb ik mijn fiets meegenomen naar Wilp. Daar krijgt íe nog meer kuren.  Ik moet steeds meer geduld hebben met het aanzetten van de ondersteuning. Ik druk op allerlei knoppen, zet aan en uit, wiebel aan draadjes en dan ineens doet hij het. Soms valt ‘ie uit onderweg en pruts ik al fietsend aan knoppen. Kortom terug naar de fietsenmaker, die zal ondertussen wel de onderdelen binnen hebben. Hij heeft niet gebeld dus het zal wel goed zijn. “Mijn” fietsenmaker blijkt net met vakantie te zijn en in de computer kan zijn collega niets vinden. Hij gaat ‘m bellen en ik krijg een leenfiets mee. Als ik de volgende dag nog niets gehoord heb, ga ik eind van de middag polshoogte nemen. Ik ga namelijk overmorgen weer kamperen en dan is een oplader voor de leenfiets wel makkelijk, tenzij mijn fiets…. De derde fietsenmaker kijkt in het systeem en kan de stand van zaken niet vinden: hij kan niet inloggen. Dus ik verlaat met oplader de fietswinkel. Maar de volgende ochtend ontvang ik om 10 uur een sms: uw fiets is klaar. Fijn want de elektrische leenfiets is oké maar de mijne is honderd keer lekkerder. Nu duimen dat alle problemen opgelost blijven.        

Niet alleen mijn fiets is opgeknapt, ook de camper. Voor de APK-goedkeuring moet er toch het een en ander vervangen worden. De remschijven en -blokken van de voorwielen, lampje aan de zijkant, de banden…. Euh, de banden?  We dachten dat ze wel door de APK zouden komen. Wil René had het uitgezocht en nagemeten – op het rechtervoorwiel. Maar het linker was echt slechter. Hmm, we hebben al nieuwe 4-seizoensbanden geregeld bij mijn zwager. Die moeten we dan maar ophalen – met de camper want we hebben geen auto. De garageman gaat meteen moeilijk doen: Als we de camper meenemen, moet hij de camper afkeuren en moeten wij 90 euro betalen. Misschien hadden we dat moeten doen, maar we hebben nog maar drie dagen voor de APK verlopen is. We praten de garageman om. Hij vervangt alvast de remmen, en wij halen die avond de banden op die er dan morgen op gelegd kunnen worden. Een dag later is de camper klaar - met een rekening van ruim 1700 euro. En dan hebben we de banden zelf betaald. We hadden een kleine beurt gevraagd maar deze garageman heeft alles wat hij aan service kon uitvoeren, gedaan, zonder overleg. Tja toch betalen, ik kan slechts zeggen dat hij het oude oliefilter moet terugzetten. In ieder geval komen we hier niet terug. Het goede nieuws is dat de camper weer veilig is.

Nu de camper gekeurd is, kunnen we weer onderweg. Een bevriend stel die we in Marokko hebben leren kennen, hebben ons uitgenodigd op een camping in de buurt van …. Wilp. Tja we hebben daar vorige week al gestaan. Deze camping ligt zelfs maar 1 km westelijker. Wel wat dichter bij de snelweg maar aan dat geluid wen je opmerkelijk snel. De campingbaas heeft ons op de camping gezet ipv camperplek. Veel leuker, volgens haar en veel meer ruimte, met schapen als buren. We kunnen meteen onze nieuwe voortent uitproberen. De eerste dagen is het nog niet zo warm én in de aanbouw zitten we uit de wind. We merken dat we direct langer buiten blijven zitten. Ook het schilderen is prettiger.    

Apeldoorn ligt vlakbij Bussloo en in het CODA is Papierkunst te bewonderen. Net als vier jaar geleden kijk ik ademloos naar het vakmanschap en de creativiteit. Wat je allemaal met papier kunt maken. 

We laten ons met onze vrienden culinair verwennen. In Deventer zit een restaurant dat gerund wordt door twintigers. Ik heb ruim van tevoren gereserveerd en tot mijn verrassing bellen ze me twee dagen van tevoren. Of het een speciale gelegenheid is, of we nog wensen hebben of allergieën. Wil René roept meteen Cola zero zero (zonder cafeïne en zonder suiker). Dat hebben ze niet maar ze gaan het regelen. We kiezen een viergangendiner met een half wijnarrangement (we moeten nog 12 km fietsen) en verder laten we ons verrassen. Diverse kleine gerechtjes komen op tafel waar ze met een pincet de laatste hand aan hebben gelegd. Het is erg lekker én mooi. En gezellig. De halve glazen wijn voel ik. Gelukkig heb ik een elektrische fiets en is de route heel rustig – kan ik eventueel een beetje slingeren. 

Onze vrienden drinken graag wijn en hebben de afgelopen 20 jaar de kurken van hun wijnflessen

bewaard. Die mag ik hebben om een groot prikbord te maken voor in de keuken. Inmiddels ben ik begonnen met ontwerpen en testen – want hoe snij je die kurken, met welke lijm kun je die plakken en waarop? Het ontwerp heb ik wel bedacht en na 200 kurken snijden, ben ik blij dat we een paar dagen gaan kamperen, want ik voel het al in mijn pols. En ik ben pas halverwege met snijden. Het plakken komt daarna pas.  

Na een week kamperen, fietsen en schilderen is het tijd om te gaan. Allereerst omdat we afgesproken hebben om vrienden te ontmoeten op landgoed Quadenoord. En ten tweede zijn ze al de hele week aan de overkant van de straat bezig om Ground Zero op te bouwen. Een hardcore nachtfestival met vijf podia, waar tot 07:00 uur de beat zal dreunen. Dus slapen kun je hier niet. De campingbaas zegt dat haar camping vol zal staan met heel veel kleine tentjes van festivalgangers. Fijn voor haar maar mij niet gezien.   

Quadenoord is een natuurcamping en we mogen, net als vorig jaar, de grote Tipi gebruiken. En dat is fijn want de eerste avond regent het stevig. Jammer is wel dat het bosbrandrisico te hoog is

en we geen kampvuur mogen aansteken. In de tipi staat een grote vuurschaal ons uitdagend aan te kijken. Maar we houden ons aan het verbod. Als de volgende avond een groep jonge mannen tegen het vallen van de avond hun tenten opbouwen en een vuur maken, ontstaat bij ons de vraag wat doen we? Gaan we de campingbaas bellen, gaan we ze waarschuwen, gaan we ook een vuurtje aansteken? Het wordt het tweede. De groep bedankt voor de info en gaan verder met hun kampvuur. Tja het heeft natuurlijk wel wat geregend gisterenavond. Toch blijf ik alert, ook als ik later in mijn bed lig. Als ze de volgende ochtend alweer voor tienen vertrokken zijn, ben ik overtuigd dat ze “illegaal” hebben gekampeerd. Later ontmoet ik de terreinbeheerder die de verbodsbordjes voor open vuur verwijderd. Ik vraag haar of ze had willen weten dat er vuur gemaakt is. Ja, beslist. Ik had haar moeten bellen. Nou de volgende keer… Ze vraagt me of Joeri bij ons staat. Geen idee wie dat is. Nou hij had de tipi gereserveerd voor de helft. Ze had wel gezegd dat hij en zijn vrienden wel de tipi moesten delen met anderen…. Nou ze hebben niet geïnformeerd en nadat we ze gezegd hadden dat open vuur niet mocht, hadden ze waarschijnlijk geen zin om bij ons te komen zitten, die gasten die geen vuur wilden maken….. Ik met mijn vooroordelen ook.

En dan weer naar huis want ze komen morgen voor de douchewand. We hebben er een hard

hoofd in dat ze ditmaal wel de wanden kunnen plaatsen. 3 maanden terug waren de monteurs na een kwartier weer vertrokken omdat er een lat ontbrak. Toen lazen we de handleiding en zagen dat er nog een probleem was met een raamprofiel. Eigenlijk klopt dat ook maar deze mannen verzinnen een oplossing die eigenlijk mooier is. Ze kitten de glaswand bij het lage muurtje tegen de tegels aan. We mogen 24 uur niet douchen en een week lang de glaswanden niet poetsen. Nou dat heb ik er wel voor over en trek het plastic zeiltje van het plafond los. Na 4 maanden mag die in de prullenbak.

Komende zes weken zijn we nog in Nederland en daarna gaan we weer. Richting de zon.  

Schilderijen die we in Nederland maakten:

[i] Waar een buitenkunst-restauratie-bedrijf zit http://www.burodsb.nl/

[ii] https://www.annetenham.nl/

Straattheater, glaskunst en culturele hoofdstad

17 juli - 2 augustus 2025 - Linz, Nabburg, Nürnberg, Chemnitz, Eisenach, Witten

Linz in Oostenrijk is de bestemming van de reis dwars door de alpen. Niet omdat het zo’n mooie stad is, ik vind de Barokke stijl, de tijd van Sisi en keizer Franz zelf veel te pompeus. We zijn hier vanwege het straattheaterfestival. Zo’n 20 jaar geleden waren we bij toeval bij het Pflasterfestival terecht gekomen. Nu had ik het opgezocht en de reis getimed. Zo ook een camping gevonden op

10 km, die nog plek had. Een Gastwirthaus (herberg) die naast hun restaurant, kamers, een tennisbaan, een ijsbaan, dus ook een camping uitbaat. Een deel aan de overkant van de weg met vaste gasten en een deel achter de tennisbaan met vrije plekken. Wij gaan daar staan, met uitzicht op een maisveld, en de ijsbaan waarvan nu alleen de verlichting te zien is.  De herberg heeft net vier gloednieuwe luxe douches gebouwd. Een

matglazen schuifwand  sluit een ruimte van 6 m2 af waarin RVS douchekop, plintafvoer, 4 dubbele haken een kwaliteit wastafel en een luie stoel staat en de wanden afgewerkt zijn met grote kunststofplaten, rotsblokken en wit geschilderde wand. En de straal is hard en de temperatuur is verstelbaar tot heet. Het klinkt misschien als een normale douche maar een campingdouche kent negen van de tien een drukknop, waar gedurende korte tijd lauw tot warm water uitkomt, in een ruimte van 1 a 1,5 m2. En als je pech hebt, werkt het alleen met muntjes, zit er in de kitranden schimmel en kun je je kleren niet droog weghangen. Dus genieten.

Na aankomst stappen we meteen op de fiets om te ontdekken dat de 10 km naar Linz goed te fietsen is via een fietspad langs de Donau. Geen bijzondere route maar veilig. Met een

hellingbaan komen we op de brug en fietsen over de Donau letterlijk het centrum én het festival in. Dat is net een half uur geleden gestart. Ik kan direct zien waar er optredens zijn want daar staan veel mensen. Wil René scoort een programma en we zien dat er 35 plekken zijn waar goochelaars, acrobaten, muzikanten, cabaret, dansers, poppenspelers, mime etc etc. zijn. Hun act duurt 20 tot 40 minuten, waarna de hoed komt. De spelers verdienen hun brood met optreden, en alleen deze selectie van artiesten mogen deze dagen optreden. Ze komen vanuit de hele wereld. Ik zie artiesten uit o.a. Japan, Brazilië, Duitsland, Spanje, VS, Engeland, Ghana. Afhankelijk van de kwaliteit van hun act, halen ze veel of weinig op. Het verschil tussen munten en briefjes. Het festival duurt drie dagen en wij zijn er

drie dagen. We kunnen op ons gemak rondkijken. Nou op ons gemak… Het is een beetje zoeken, manoeuvreren om een plek te vinden waar je wat kan zien, en als het dan niet interessant is, op naar de volgende plek. [i]

Als het begint te schemeren, fietsen we terug om uitgeput in ons bed te rollen. Wil René voelt zijn rug en ziet op tegen het fietsen. Gisteren zagen we onderweg een bootje met de naam Donaubus

varen. Het blijkt een veerboot te zijn, die pendelt tussen het dorp waar wij staan (Ottensheim) en Linz. Om 13 uur stappen we op het bootje met onze fietsen en varen in een verbazend hoog tempo, in 20 minuten (stroomafwaarts) naar de stad.

Het programma begint om 14 uur en als eerste zien we een Japanse goochelaar[ii] die zijn plek op

een stoep voorbereid. We kijken vanaf een bankje in de schaduw toe. Als zijn act begint, zijn we wel gedwongen om in de zon te staan, om het goed te zien. Een jongetje heeft zijn zitkussen als zonneklep op zijn hoofd gelegd. We zijn verrast door de kwaliteit van de goocheltrucs nadat we hem onhandig hebben zien scharrelen tijdens zijn voorbereiding. Zijn publiek is beperkt en jong. We gunnen hem een groter groep (en inkomsten). Hij zal nog tweemaal optreden en telkens op een andere plek.   

De temperatuur loopt tegen de 30 graden. Respect voor alle artiesten[iii] die in de zon optreden.

Het zal vanavond beslist afkoelen, maar dan zijn wij weer op de camping. De laatste busboot vertrekt om half zeven maar zelfs dat houden we niet vol. Om half zes stappen we weer aan boord, het is me te warm in de stad.

We besluiten om de laatste dag, die ook zo warm is, pas aan het eind van de middag te gaan als er meer schaduw is. We zorgen er voor dat we een kwartier voor aanvang van een act een zitplekje scoren. De eerste act is eigenlijk tenenkrommend amateuristisch. Een jongleertruc mislukt en blijft mislukken, de pijltjes uit een blaaspijp missen verschillende keren doel. Zo knullig dat ik toch blijf zitten en hoop dat het beter gaat worden. Ook bij de volgende acts kunnen we zitten. We zijn echt oude zakken geworden. De Japanse acrobaat,

jongleur[iv] die ook met vuur werkt, zet een goede act neer met een groot publiek. Zijn hoed zit vol met briefjes. Een Ghanese hypermobiele acrobaat[v] en jongleur is de laatste act die wij zien. Als

hij zijn shirt uittrekt om zijn act te beginnen, is mijn buurvrouw al fan. Hij heeft een perfect afgetraind lijf. Wat ik lastiger vind om naar te kijken, is dat hij dat lijf door een draadloos kindertennisracket weet te wurmen.

Het is donker als we terugfietsen. En voor het eerst zien we schepen op de Donau varen: de riviercruise schepen. Andere aken hebben we niet gezien en zullen we ook de volgende dag niet zien als we de Donau stroomopwaarts volgen.

We rijden weer Duitsland in, herkenbaar aan de vele zonnepanelen, naar het Noorden. Het plan is om naar Chemnitz (Duitsland) te gaan, één van de twee culturele hoofdsteden van Europa 2025. De andere is Nova Gorica (Slovenië) en haar zusterstad aan de andere kant van de grens Gorizia (Italië) – daar was/is het voor ons te heet.

Hier in Oostenrijk en Zuid-Duitsland gaat het juist veel regenen, zeggen ze. Dus reizen we traag naar het Noorden door de snelwegen te vermijden. Als de zon gaat schijnen, zoeken we een plek in de buurt en komen bij Huize Anja terecht. Het klinkt heel fout, maar het is een camperplek bij een particulier. We rijden letterlijk de ruimte voortuin in van Anja. En Anja is ook degene die ons welkom heet. Tegen betaling van 10 euro kunnen we een nachtje kamperen. We zetten onze schilderkoffers in de schaduw en maken weer een slag in onze schilderijen.

’s Nachts begint het te regenen, te regenen en te regenen. Geen reden om snel te vertrekken.

Onderweg doen we boodschappen, waarbij we alle gangpaden van de supermarkt doorwandelen en op ons gemakje bekijken wat de Edeka in haar schappen heeft staan. De weersvoorspelling is dat het de hele dag blijft regenen. Op internet zie ik dat een uurtje verderop, in Het Bayerische Wald, een Glasmuseum is. Rudolf Schmid heeft 50 jaar geleden een oude schuur gekocht en die in de loop van de jaren verbouwt tot een kunstproject met daarin raamschilderijen en houtsnijwerk. Zijn volwassen kinderen vullen inmiddels ook een deel van de Gläserne Scheune[vi] (Glas-schuur) met sierraden, boeken en schilderijen. Ik zet mijn koptelefoon op en luister naar de verhalen over de bouw, de kunstenaar en zijn werk. Normaal doe ik dat niet zo snel, maar ach, buiten regent het. De kunstenaar werkt graag met potlood/grafiet en op matglas. Hele ramen zijn voorzien van verhalen en legendes uit het Beierse Woud. Het zijn geïllustreerde verhalen over het leven van Heigl, een rover die het woud onveilig maakte in de 19e eeuw. Over bijgeloof van

vliegende heksen, duivels, en andere bovennatuurlijke krachten. Een andere grote wand gaat over het leven van de ziener Mühlhiasl [vii] die in de 18e eeuw het Beierse Woud leefde.  

Een van zijn laatste werken, is een wand met het verhaal van Adam en Eva, althans zoals het volgens de kunstenaar, ook zou kunnen zijn gegaan. Waarbij God Eva schiep die in het paradijs woont, daar bevalt van een zoon Adam, een ondeugende jongen die door de slang verleid wordt om de appel van de levensboom te plukken. Een vertoornde God stuurt Adam het paradijs uit en zijn moeder gaat vrijwillig met hem mee. Niet Eva, de vrouw, als het zwakke geslacht maar de man, Adam die de zondeval veroorzaakt. Als ik het verhaal volg  - opmerkelijk genoeg van rechts naar links “lezend” – staat de kunstenaar daar, inmiddels 87 haar, in gesprek met een andere bezoeker. Ik speel met de gedachten om hem te bevragen over dit werk en luister stiekem naar het gesprek. Om dan te ontdekken dat de ouderdom een goed gesprek niet meer mogelijk is. Helaas.  Ruim een uur later loop ik de Glas-schuur uit.

Tegen het einde van de middag zoeken weer een gewone camping op, met daarnaast het gemeentelijke zwembad. Ondanks de dreigende regen gaat Wil René zwemmen – in het binnenbad. Ik heb geen zin in het echoënde en chloorstinkende ruimte. Ik ga wel douchen.

De volgende ochtend is het even blauw maar al snel drijven de grijze wolken daarvoor en begint het te regenen. Ik bedenk weer een regenprogramma voor vandaag. Shoppen in zo’n groot overdekt winkelcentrum bij Neurenberg. Op zoek naar nieuwe polo’s voor Wil René, dan kunnen er een aantal, met gaten, de prullenbak in. Alleen een parkeerplaats vinden, blijkt niet eenvoudig te zijn. Natuurlijk zijn er parkeergarages voor auto’s, maar die zijn niet hoger dan 2,3 meter. Het winkelcentrum ligt midden in een druk gebied van bedrijven én oude woontorens, waar blijkbaar veel te weinig parkeerplekken zijn. We rijden een rondje, vragen het na bij de bezinepomp. Die geeft ons de meeste kans, rechtsaf de woonwijk in. En ja, we vinden een plek waar we als camper in passen, door de fietsendrager over een deel van een brede stoep te zetten. Ja, een rollator kan er langs. Terwijl het buiten regent, wandelen wij van winkel naar winkel, door drie etages, met af en toe een pauze. Met vier nieuwe shirts, en pijnlijke voeten wandelen we twee uur later terug naar de camper. Het is droog en een waterig zonnetje doet zijn best tussen de wolken door te komen. We hebben een plekje geregeld op een naturisten-verenigingsterrein want de mensen van de weer-app beloven morgen zon. 

En dat klopt! Zwemmend en schilderend komen wij de dag wel door. In de middag is het stockschiessen[viii]. We zijn uitgenodigd om te komen kijken. Gisteren probeerde de man van de

vereniging me uit te leggen wat het was maar ik kon me er geen voorstelling van maken. Het blijkt een soort curling te zijn maar dan op asfalt. Twee teams zijn bezig om hun stokken zo dicht mogelijk bij de Daube te krijgen. En dan lijkt het weer op jeu de boule. Het team dat zijn ballen (hier stokken) het dichtstbij het kleine balletje gooit, krijgt punten, en dus probeer je elkaars ballen/stokken weg te ketsen. Het is een sportieve vereniging. Ook op zondag spelen ze dit, zaterdag is er een jeu-de-boule-toernooi en daarnaast wordt er regelmatig getennist. Donderdagmiddag zijn er drie tennistafels bezet. Ik pas. Ik heb net al in het Neues Museum Nürnberg een paar pingpongballetjes geslagen

met batjes van gerecycled materiaal. Interactie met een kunstwerk is natuurlijk het leukste. Zo ook de plattegrond van een kubus waar regengordijnen de wanden vormen. Je kunt op een van de vakken gaan staan, je weet alleen niet wanneer welke wand gaat spuiten. En als alle watermuren het doen – wordt je nat. Het kunstwerk staat buiten,

en menigeen springt ,net als ik, snel in een vlak om niet door het water verrast te worden. Voor een ander kunstwerk moeten we sloffen aantrekken en liggen we op kussens naar het plafond te kijken waar een verwarrende videofilm wordt getoond. Dan zijn de spiegels wat boeiender.  De

bovenste etage bevat een collectie van Gerard Richter, een van de duurste nog levende kunstenaars. Iemand betaalde in 2015 maar liefst 41 miljoen voor een abstract schilderij. Niet dat ik het aan de muur wil hebben, hoor. Richter zelf vindt het ook absurd. In een video zegt hij dat hij niet snapt dat iemand de prijs voor een huis uitgeeft aan een schilderij. Ik ook niet. Ik ben al zeer vereerd dat iemand mijn schilderij aan zijn muur hangt ergens in een stadje in de buurt van Monza (It). Als bewijs kreeg ik deze foto.

We blijven cultuur snuiven. Onze volgende bestemming is Chemnitz, culturele hoofdstad dit jaar.

Het ligt in het voormalige Oost-Duitsland, 100 km ten zuiden van Leipzig en 100 km westelijk van Dresden. Het is een voormalige industriestad met in 19e eeuw de bijnaam:  Manchester van Saksen vanwege de vroegbloeiende industrie én vervuiling. Textiel (handschoenen, kousen) en bouw van stoommachines. Net als veel Duitse steden is het zwaar gebombardeerd en ten tijde van de DDR zijn in het centrum de gaten gevuld met Sovjet gebouwen. Dat maakt de stad een allegaartje van gebouwen. De stad heette destijds ook  Karl Marx Stadt. Sinds de val van de muur heet de stad weer Chemnitz. Het haalde ook nog het nieuws in 2018 toen Neonazi’s, skinheads en hooligans op mensen met niet Westers uiterlijk jaagden. Na een moord gepleegd door een migrant sloeg daar de vlam in de pan. Een jaar later werd een Neo-nazi herdacht met toespraak en vlaggen bij een lokale voetbalwedstijd. Volgens de club omdat ze er niet onderuit kon…[ix] Met die verhalen in mijn achterhoofd, krijg ik kippenvel als een een gozer met een lange zwarte leren jas, hoge laarzen en een jaren-30 kapsel (strak achterover gekamd haar en aan de zijkant opgeschoren) me tegemoet loopt. En aan de grijns op zijn gezicht te zien, weet hij, dat hij die reactie oproept. Als ik ’s avonds naar een concert in het park luister, ben ik verrast dat er een politiebusje stapvoets voor mijn bankje rijdt én even

later lopen vijf politieagenten voorbij. Ik voel de spanning die dat oproept bij de jongeren om me heen. En mede omdat het concert niet super is: tijd om naar de camper te gaan. Wat maakt dat hier Neo-nazi’s hier ruimte nemen en krijgen? Ik lees een verhelderend artikel over de achtergrond, die alles te maken heeft met de val van de muur (1990): massale ontslagen en West Duitsers die fabrieken en vastgoed opkopen en de nieuw huisbazen worden. Maar vooral de desinteresse voor de kolossale gevolgen van de val van de muur voor de Oost-Duitsers[x]

De camper hebben we geparkeerd op een gloednieuwe camperplek, die nog niet helemaal af is.

Het is een grasveld waar je je plekje kunt kiezen. Tegen betaling kun je ook water en elektra tappen. Verder is er niks. Het is zo nieuw, dat ik een paar keer mensen nieuwsgierig het terrein zie oplopen en dan de tekst bij de betaalzuil zie lezen. We ontdekken dat er wifi is en via een appje krijgen we de inloggegevens. De kwaliteit van de verbinding is soms zwak, daarom hebben ze nog geen QR-code opgehangen. Voor 2 nachten is dat oké, daarna zoeken we wel weer een camping op. Er hangt wel een adres waar we afvalwater en het chemisch toilet kunnen legen. Als we daarheen rijden, blijkt dat het afvalstation van de gemeente te zijn. De opzichter kijkt ons raar aan, maar verwijst ons naar achteren. Als er nog plek is kunnen we wel lozen. Met fronsende wenkbrauwen rijden we het terrein op en vinden alleen een gewone straatput. We gebruiken geen chemicaliën voor de toilet, dus lozen we die in die rioolput. Dan komt de opzichter om de hoek en wijst ons een tank aan, waar we het toilet in kunnen legen. Oeps, we beloven de volgende keer het beter te doen.

Tot onze verrassing is in Chemnitz het prachtig weer. We fietsen meerdere keren de 3 km naar het centrum. Voor info, om te eten, het parkconcert, ontbijt en een kunstmanifestatie in een oude energiefabriek. Die fabriek heeft alles te maken met de prangende vragen over energie, water, natuur en landschap. Kunstenaars geven beelden en woorden aan de zorgen. Ik ben vooral gecharmeerd van de locatie. Een geluid-installatie in de koeltoren is indrukwekkend door de hoogte en de vele echo’s. In het deel over open-mijnbouw (bruinkoolwinning) staan twee drilboren tegenover elkaar met een kogel op de punt – klaar voor een duel. Op de muur erachter krijgen oude verfdruipers in eens een andere betekenis.

Na twee dagen rondfietsen, hebben we het wel gezien. Het is geen mooie stad, wel veel contrasten: barok en moderne bouw naast elkaar, groot bos waar we doorheen fietsen om industrieterrein te bereiken, veel leegstand én opnieuw gebruik zoals oude spoorbaan waar de hele dag mensen wandelen en kinderen spelen. Transformatie is dan ook een van de thema’s van Chemnitz als Europa’s Culturele hoofdstad. 

En wat doen we dan? De komende week is het regenachtig en fris in én boven de Alpen van Parijs tot in Slowakije. Alleen mijn broer meldt hoge temperaturen in Noorwegen. Nou dat is dan toch weer echt te ver weg. Terug naar Italië willen we niet – we moeten over zo’n twee weken in Nederland zijn. Wat is er te doen als we twee tot drie uur naar het westen rijden? Waar zijn we dan met onze kruissnelheid van 85 km per uur? Ik kijk wat er mogelijk te doen is. Ik stuit op de Drachenschlucht, een wandeling van 3 km door een kloof bij Eisenach. Drie kilometer moet ik kunnen lopen. Na al die cultuur, is natuur wel een mooie afwisseling. Op de kaart zie ik meerdere parkeerplaatsen. We kijken daar wel, het is maandag dus erg druk zal het er niet zijn. Als we rond 13 uur de situatie bekijken, kiezen we voor de parkeerplaats aan het einde van de kloof en dan fietsen we wel naar het begin van de route. Na afloop pikken we die daar later wel op met de camper. Die keuze betekent wel, dat we naar boven moeten lopen. Ik loop eigenlijk makkelijker naar beneden maar de weg die we fietsen is erg druk, slingerend en met 8 tot 10 % helling ook niet heel veilig. Met 35 tot 40 km per uur zijn we nu zo beneden. De eerste 1,5 km is het een leuke wandelroute tussen rotsen door. We lopen naast een klein stroompje.

Als de route te smal wordt (70 cm) lopen we boven het water op roosters. Hoewel het grijs is, is het droog. En het aantal toeristen valt mee, het merendeel zijn gezinnen. Halverwege kunnen kinderen een stempel in hun boekje zetten, die verstopt zit in een kistje. We hebben net tegen elkaar gezegd dat de stijging goed te doen is, als we het eerste trapje tegen komen. En hoe dichter we bij het eindpunt komen, hoe meer we moeten stijgen. En hoe langzamer ik loop. Hijgend en zwetend kom ik boven. Blij dat de camper daar staat, en plof neer op de bank. Tja het venijn zat dus in de (draken)staart. Erg ver willen we niet rijden en zetten de camper op een parkeerplaats in Eisenach. Daar mogen we overnachten en een Grieks restaurant zit op 5 minuten lopen. Dat red ik nog wel.

’s Avonds is het weer de vraag waar gaan we heen. Ik wil wel graag een douche. Ik herinner me dat we drie jaar geleden in de buurt van Dortmund een poging hebben gedaan om een ijzersmeed-workshop te doen, die ging uiteindelijk niet door vanwege de hitte en het brandgevaar en volgens de website zou die 6 augustus weer gehouden worden. Ik stuur ze een e-mail en helaas blijkt het onjuist te zijn. Ruzie tussen smid en gemeente, ontdek ik op internet. We stonden toen op een camping met een heel mooi zwembad. Een weer “niet-gewone” camping van een naturistenvereniging. Natuurlijk is er plek met dit regenachtige weer. Het is er rustig want de

meeste leden zijn met vakantie. We krijgen de sleutel van het verenigingsgebouw en uitleg hoe het systeem werkt van het zwembadafdekking. Het water is namelijk 27 graden en dat willen ze

graag zo houden. De eerste dag is het lekker zonnig maar daarna is er regelmatig een bui. Dus mogen we in het verenigingsgebouw schilderen. Bijna iedere dag is de sauna aan dus we vermaken ons prima.

De schilderijen die we deze weken hebben (af)gemaakt:

We moeten wel een keer boodschappen doen en fietsen met regenpakken in de tas, de berg af naar Herdecke dat veel vakwerkhuizen heeft. De zon piept zelfs door de wolken en geeft meteen

het gevoel van vakantie. We genieten van een kop koffie op het terras. Helaas is de kopieerwinkel vandaag gesloten, maar een straat verder is er een piepklein winkeltje, waar we foto’s kunnen printen om na te schilderen. Na de boodschappen fietsen we de berg weer op en dit keer staat bij Wil René het zweet op zijn rug.  

We zijn al een tijdje aan het kijken naar een nieuwe camper. Vorig jaar op een kampeerbeurs zagen we een aardige, maar die had toch teveel negatieve punten. Nu zien we op internet een model die interessant is, maar eerst zien. Ik stuur een paar mailtjes naar leveranciers in Duitsland en Nederland.  Eén meldt dat hij er een heeft staan. Die is al wel gereserveerd maar we kunnen ‘m nog wel bekijken. En die staat ….. in IJsselstein. Dus rijden we morgen al naar Nederland. Eerder dan gedacht maar vanaf woensdag schijnt het daar ook weer zomer te worden.

Voetnoten:

[i] Kunstenaars op de foto’s zijn: Fraser Hooper (bokser) Garaghty and Thom (eenwiel), Gina Sibila (Cyr-wiel), Manshula Circo (hoepels)

[ii] Kamimaro https://www.kamimaro.com

[iii] Straatperformers op de foto’s Soul Project (dans), Stradeaperte (muziek) Ray Circus (jongleur)

[iv] Performer SYO! http://performersyo.com/

[v] Richard Circus https://m.facebook.com/richardcircusentertainment/?locale2=zh_TW

[vi] https://glaeserne-scheune.de/G_Sch/

[vii] https://de.wikipedia.org/wiki/M%C3%BChlhiasl 

[viii] https://nl.wikipedia.org/wiki/IJsstokschieten

[ix] NOS - Twee gewonden na nieuwe avond vol onrust in Oost-Duitse stad Chemnitz  - https://nos.nl/l/2247796

[x] Johan de Poortere, VRT jourmalist – 2018. Vanaf alinea Petra Köpping. https://vrede.be/nl/nieuws/chemnitz-het-lelijke-gezicht-van-duitsland